Piątkowy wieczór. Godzina 20. W przyciemnionym pokoju, przy biurku wypełnionym papierami codzienności siedzi samotny mężczyzna. Niema wskazówka zegarka powoli odmierza myśli. Nad samotną kartką papieru unoszą się wspomnienia. W „Pokoju do smutku” Andrija Lubki słowa malowane są farbami uczuć, doświadczeń i przeżyć, które powracają pod wpływem różnych impulsów: zapachu, skojarzeń, przypadkowych sytuacji. Przeżyć, które miały…